THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES

MusicPlaylistView Profile
Create a playlist at MixPod.com

Τρίτη 31 Μαρτίου 2009

Η μάσκα


Το πρωϊ την βγάζεις από το συρτάρι που την είχες τοποθετήσει προσεχτικά-προσεχτικά το προηγούμενο βράδυ. Την κοιτάς με θλίψη, αλλά και αηδία. Κάθε μέρα η ίδια διαδικασία. Τόσο που στο τέλος ξεχνάς ότι την φοράς.
Αναγκάζεσαι να φορέσεις αυτή την πλουμιστή μάσκα, την λαμπερή, την αστραφτερή, σε μια προσπάθεια να κρύψεις ένα γκρίζο πρόσωπο. Δεν το θέλεις, αλλά πρέπει. Ίσως κάποιος άλλος να σε ανάγκασε. Ή ακόμη να το θεώρησες εσύ σωστότερο, καθώς το πρόσωπό σου διέφερε πολυ από αυτό των υπολοίπων.
Ένα είναι όμως το σίγουρο: έτσι όπως την φοράς, ή το πρόσωπό σου θα καταλήξει να πάρει τη μορφή της, είτε θα πέσεις μόνος σου στο πηγάδι της απελπισίας...

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2009

Η ελπίδα επιβάλλεται...

Συνειδητοποιώ πως η ρουτίνα της καθημερινότητάς μου μ' έχει κουράσει,φτάνει πια. Τίποτα συναρπαστικό, τίποτα διαγορετικό, τίποτα συγκινητικό. Όχι πάντα,βέβαια, αλλά τις περισσότερες φορές νιώθω την ζωή απλώς να περνά μπροστά απ' τα μάτια μου. Γιατί; Γιατί να κυλά τόσο βασανιστικά βαρετά και απλά; Είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να ζήσω...Αλλά η πεζή πραγματικότητα αναγκάζει εμένα (κι όχι μόνο εμένα φυσικά) να συμβιβάζομαι, κατά κάποιον τρόπο...
Ξέρεις τι θα πει να ονειρεύεσαι να φύγεις, αλλά να νιώθεις πολύ αδύναμος να το κάνεις; Να θέλεις να ζήσεις με όρεξη, αλλά να μην σου δίνεται πάντα η ευκαιρία; Να θέλεις να ουρλιάξεις, αλλά η φωνή να μένει στο λαιμό σου; Δεν πειράζει όμως, πάντα υπάρχει ελπίδα. Κανείς δεν απαγόρεψε ποτέ τα όνειρα... Όλοι ελπίζουν σε κάτι καλύτερο. Όσοι δεν το κάνουν, είναι -για μένα- νεκροί που απλώς δεν καταλαβαν πως πέθαναν.

Κυριακή 1 Μαρτίου 2009

Η μαγεία που χάθηκε...

Χθες ήρθαν στο μυαλό μου τα προηγούμενα χρόνια της ζωής μου(αν και δεν ζω πολλά χρόνια, αλλά τέλος πάντων), και συνειδητοποίησα πόσο ξέγνοιαστα είναι τα μικρά παιδάκια... Θυμάμαι εμένα. Ένα κοριτσάκι με εξεταστικό ύφος, γεμάτο ηλίθιες απορίες (π.χ. γιατί πετάνε τα πουλιά κι εμείς όχι). Τίποτα δεν σε νοιάζει, τίποτα δεν σε τραβάει κάτω. Νιώθεις μόνο μια διαρκή ανησυχία για τον αν θα σου φέρει δώρο ο Αϊ-Βασίλης ή αν θα κάνει η μαμά μηλόπιτα όπως υποσχέθηκε...
Σαν έφηβη, περνάω μια μεταβατική περίοδο(όσο κλισέ κι αν ακούγεται αυτό).Βαδίζω με ταχύ βήμα προς την άλλη όχθη κι αυτό δεν αλλάζει. Δεν κρύβω όμως πως νοσταλγώ τις μέρες που ο παππούς μου με πήγαινε στο πανηγύρι του χωριού και ο μπαμπάς μου στο λούνα παρκ, χωρίς να έχω τον φόβο μήπως με δει κανένας γνωστός. Ναι, μου λείπει αυτή η νεραϊδόσκονη των παιδικών παραμυθιών, όσο κι αν ακούγεται χαζό...