Θα 'ταν καλύτερα;

Θα 'ταν καλύτερα αν έμενα έτσι όπως ήμουν. Κανέναν δεν χρειαζόμουν στην πραγματικότητα,κανέναν. Είναι όμως όντως έτσι; Αν είναι,τότε γιατί στρυφογυρίζει συνέχεια στο μυαλό μου ο στίχος των vnv nation: 'Moments lost though time remains,I am so proud of what we were'? Είναι παρανοϊκό το πόσο εύκολα παρασύρομαι από τα συναισθήματα μου, και ακόμα πιο παρανοϊκό το ότι βασίζομαι σε εξιδανικευμένες καταστάσεις, σε πράγματα που δεν υπάρχουν. Προσπαθώ πάντα να συνδυάσω την πραγματικότητα με το όνειρο, τη φωτιά με τον πάγο, την μανιασμένη θάλασσα με το σιωπηλό δάσοςτο φεγγάρι με τον ήλιο και όχι με τα αστέρια... Δεν ξέρω τι ακριβώς με ωθεί προς αυτή τη κατεύθυνση, εκτός βέβαια από την απίστευτη ηλιθιότητα που με χαρακτηρίζει...