Αυτή την Κυριακή...

...θα σε δω μάλλον...Πιθανότατα...Και σου 'γραψα ένα γράμα...Και αν βρω τελικά το κουράγιο,θα στο 'δώσω (όπως πριν μερικούς μήνες,θυμάσαι? "να μην χαλάσουμε το ρομαντισμό...")...Έτσι,για να ξέρεις...Γιατί χάνω τον ύπνο μου τα βράδια,γιατί δεν αντέχω άλλο...Γιατί θα νιώσω έστω και λιγάκι καλύτερα,αν ξέρω ότι ξέρεις.Και ας μην μου ξαναμιλήσεις ποτέ γαμώτο!Το ξέρω πως πιθανότατα αυτό θα κάνεις,όταν θα σου πω ότι είμαι ερωτευμένη μαζί σου...Ότι σε σκεφτόμουν όλους αυτούς τους μήνες!Και ας μοιραστήκαμε μόνο μερικές αγκαλιές!Και τι μ'αυτό?Εγώ καθορίζω τα πράγματα?
Δεν ξέρω τι θα σκεφτείς και πως θ'αντιδράσεις...Όχι,δεν περιμένω τίποτα...Δεν πρόκειται να πετύχω κάτι,γνωρίζω το ήδη τετελεσμένο...Έχω χάσει τον εαυτό μου όμως...Δεν παλεύεται άλλο η κατάσταση...
Θυμάμαι όλα όσα σε χαρακτήριζαν,και τις λιγοστές στιγμές...Λόγια,σκέψεις,κιθάρες,νότες στον αέρα...Τα πάντα...
Αυτό το γράμμα λοιπόν,μπορεί να το πετάξεις...Να το κρατήσεις...Να το χάσεις...Δεν ξέρω.Εγώ αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι το κάθε φεγγάρι μού θύμιζε εσένα...Η κάθε μυρωδιά ταίριαζε με τη δική σου,και η κάθε μελωδία που έγραφα ήταν σαν την δική σου φωνή...
Αντίο...