SadDolls-Join me(H.I.M. cover)

Ένα cover των saddolls στο join me των H.I.M.. Πολύ καλό cover και πολύ ωραία αφιέρωση...Enjoy.

Τι είναι πραγματικά η μουσική

Μουσική. Βρίσκεται παντού γύρω μας. Από τη βουή του αέρα που χτυπάει το τζάμι μέχρι τον καινούριο δίσκο της αγαπημένης σου μπάντας. Είναι μια σχεδία. Μια σχεδία που σε παίρνει μακριά από φόβους, προβλήματα, σκιές και αμφιβολίες και σε ταξιδεύει σ’ ένα κόσμο με χαρακτηριστικά ουτοπίας.
Είναι ένα ζευγάρι γυαλιά, που σε βοηθάει να δεις τον κόσμο αλλιώς, χωρίς όλα τα αρνητικά του. Είναι το τραγούδι που τραγουδάς απ’ το πρωί με πάθος, μέχρι κάποιος να σου πει ‘σκάσε!’. Είναι το κλάμα που έριξες όταν δεν μπόρεσες να βγάλεις ένα κομμάτι στην κιθάρα (ή όπου αλλού τέλος πάντων) και η ικανοποίηση που ένιωσες όταν τελικά τα κατάφερες.
Είναι, είναι, είναι, είναι… Πολλά θα μπορούσε να πει κανείς. Απαραίτητη προϋπόθεση όμως: το να νιώθεις την μουσική σου, να πιστεύεις πως αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού σου και να είσαι διατεθειμένος να την υπερασπιστείς με κάθε τρόπο. Αλλιώς είναι μόνο νότες, κιθάρες και τίποτα παραπάνω.

Αναρχικοί και κόκκινα άλογα...

Τα γεγονότα των προηγούμενων ημερών έκαναν την φλόγα στην καρδιά όλων των εφήβων να φουντώσει…ΤΡΙΧΕΣ! Ξέρεις τι βλέπω εγώ; Χαζεμένα παιδάκια, παρασυρμένα από βλακεία, που ξαφνικά μπαίνουν στην ΚΝΕ και νομίζουν ότι κάτι τρέχει. Δεν έχουν ιδέα για το ποιος στο διάολο ήταν ο Μπακούνιν ή ο Πλεχάνωφ (ούτε κι εγώ πολυξέρω, αλλά τουλάχιστον δεν το παίζω κουμμούνι!) . Τρέχουν στις πορείες, χωρίς να γνωρίζουν τον λόγο για τον οποίο κατέβηκαν στους δρόμους. Ας μην παρεξηγηθώ. Δεν αναφέρομαι στα -λίγα- παιδιά που πραγματικά ξέρουν, που ενημερώνονται, που έχουν αυτιά και μάτια ανοιχτά, που προβληματίζονται. Αναφέρομαι σ’ αυτούς που ξαφνικά κάνουν τον Che Guevara εικόνισμα, χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα για τα όσα έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος. Τώρα θα μου πεις: <<Και τι σε νοιάζει εσένα;>>. Κι όμως, με νοιάζει, γιατί πνίγομαι. Πνίγομαι με τη βλακεία που τρώω στην μάπα καθημερινά.