Μεταμεσονύκτιες σκέψεις...

Είναι αργά, αλλά δεν με πιάνει ύπνος. Είναι πολύ όμορφα τη νύχτα, αργά σαν και τώρα, που όλα ησυχάζουν. Νιώθεις πως οι μόνοι που βρίσκονται στο δωμάτιο είναι εσύ και ο εαυτός σου. Σε στιγμές σαν κι αυτές, πολλά είναι αυτά που σου 'ρχονται στο μυαλό... Ανησυχίες και σκέψεις που ξεμυτίζουν σαν σκουλήκια απ' το ντουλάπι.
Κοιτάζω το φεγγάρι και νιώθω πως θέλω να φύγω μακριά...Όσο όμως απομακρύνομαι, τόσο πιο πολύ νιώθω την ανάγκη να ξαναγυρίσω πίσω. Έτσι είναι. Μονόδρομος. Πάντα υπάρχει κάτι να σε κρατάει πίσω.
Ή το άλλο: το 'χετε νιώσει ποτέ; Κάθε φορά που η μαγική σκόνη της ευτυχίας σε αγγίζει και σου χαρίζει (έστω και) λίγη από τη λάμψη της, με ένα τσαφ! εξαφανίζεται...Πάντα θολώνει το τοπίο της χαράς από την ομίχλη της θλίψης...
(σ.σ.: το κείμενο αυτό γράφτηκε χθες, όντως μετά τα μεσάνυχτα).