Ανούσιο στρες

Νιώθω σαν ρομπότ ώρες ώρες,μπαίνοντας στη λογική του απίστευτου άγχους και της επερχόμενης 'καταστροφής του κόσμου'.Και μου τη δίνει.Και ευτυχώς που υπάρχει έστω και ένας εκεί έξω που νιώθω πως πιστεύει σε μένα,σε εποχές που δεν πιστεύω εγώ στον εαυτό μου....
Και δεν ξέρω γιατί δεν πιστεύω στον εαυτό μου,δεν καταλαβαίνω από πού πηγάζει όλο αυτό το κόμπλεξ ανασφάλειας...Τέλος πάντων...Είναι ένας κόμπος που θέλω να λύσω...το συντομότερο. Ξεκινάω από τώρα!

Είμαι πολύ χαρούμενη,επίσης,που τα ποιήματά μου θα δημοσιευτούν σε ανθολογία ποίησης.Νιώθω πως αναγνωρίζεται αυτό που κάνω...:-) yeayyy!!!

3,5 μήνες to go!!!ααααααααααααααααααααα