Σκοτεινά φεγγάρια

Κοιτώ το φεγγάρι και αναρωτιέμαι:
υπάρχει ουρανός για 'μένα;
Ή είμαι απλώς ένα κομμάτι γυαλί,
που θα θρυμματιστεί μ' ένα και μόνο χτύπημα,
άδικα, από έναν άπονο και δόλιο αιθέρα;

Και ύστερα η ψυχή; Τι θ' απογίνει;
Μήπως θα περιπλανηθεί με μια βαλίτσα ανήλιαγες ελπίδες;
Ή μήπως θα παραδοθεί, όπως κάποτε το σώμα μου,
στις πέτρες του χαμού;

Μα όχι, δεν μπορεί!
Δεν γίνεται να φύγω σιωπηλά, σαν νυχτολούλουδο
που αρκέστηκε σε μία στάλα της βροχής,
σαν ψίθυρο δειλό μέσα στα δέντρα...

Σαν πύρινη αλήθεια θα φανώ,
θα βάψω μονομιάς τον κυανό αιθέρα!
Θα αλλάξω,ναι,θα αλλάξω ότι φθονώ,
στο πλάι μου θα έχω τον αγέρα!

Και αν κοντοσταθώ μέσα στο δρόμο
με μάτια σκοτεινά και με θολά φεγγάρια,
θα ξανατρέξω, και με χαμόγελα φαιδρά,
τα όνειρά μου ατόφια θα κρατώ, κρυστάλλινα, καθάρια...

Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου...

Ξέρω πως θα 'ρθει και δεν θα 'μαι όπως είμαι,
να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου,
μήτε σκυμμένος στις σελίδες κάποιου τόμου,
εκεί που υψώνομαι να μάθω ότι κείμαι...

Δεν θα προσεύχομαι σε σύμπαν που θαμπώνει,
δε θα ρωτήσω αναιδώς πού το κεντρί σου,
γονιός δεν θα 'ναι να μου πει: "σήκω και ντύσου,
καιρός να ζήσουμε παιδί μου,ξημερώνει"

Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου,
εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη,
θα 'ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που δίνει,
όρους ζωής και την αδρή χαρά του κόσμου...

Δεν θα μαζεύει ουρανό για να με πλύνει,
δεν θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμου,
θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου,
θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου...


Το τραγούδι αυτό όσες φορές και να τ' ακούσω,ποτέ δεν το χορταίνω.Με εκφράζει τόσο πολύ...(Διάφανα Κρίνα - μέρες αργίας)

Είμαστε κάτι...

Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες
κιθάρες.Ο άνεμος,όταν περνάει,
στίχους,ήχους παράφωνους ξυπνάει
στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.

Είμαστε κάτι απίστυτες αντένες.
Υψώνονται σα δάχτυλα στα χάη,
στην κορυφή τους τ'άπειρο αντηχάει,
μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.

Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλ' η φύσις.

Στο σώμα,στην ενθύμηση πονούμε.
Μα διώχνουμε τα πράγματα,κι η ποίησις,
είναι το καταφύγιο που φθονούμε...
(Κ.Καρυωτάκης)