Σκοτεινά φεγγάρια

Κοιτώ το φεγγάρι και αναρωτιέμαι:
υπάρχει ουρανός για 'μένα;
Ή είμαι απλώς ένα κομμάτι γυαλί,
που θα θρυμματιστεί μ' ένα και μόνο χτύπημα,
άδικα, από έναν άπονο και δόλιο αιθέρα;

Και ύστερα η ψυχή; Τι θ' απογίνει;
Μήπως θα περιπλανηθεί με μια βαλίτσα ανήλιαγες ελπίδες;
Ή μήπως θα παραδοθεί, όπως κάποτε το σώμα μου,
στις πέτρες του χαμού;

Μα όχι, δεν μπορεί!
Δεν γίνεται να φύγω σιωπηλά, σαν νυχτολούλουδο
που αρκέστηκε σε μία στάλα της βροχής,
σαν ψίθυρο δειλό μέσα στα δέντρα...

Σαν πύρινη αλήθεια θα φανώ,
θα βάψω μονομιάς τον κυανό αιθέρα!
Θα αλλάξω,ναι,θα αλλάξω ότι φθονώ,
στο πλάι μου θα έχω τον αγέρα!

Και αν κοντοσταθώ μέσα στο δρόμο
με μάτια σκοτεινά και με θολά φεγγάρια,
θα ξανατρέξω, και με χαμόγελα φαιδρά,
τα όνειρά μου ατόφια θα κρατώ, κρυστάλλινα, καθάρια...