The big bang theory

Ζω σε μια κατάσταση συνεχούς αδράνειας...
Και ενώ όλα έχουν μπει στο pause ωραία και καλά,έμειναν κάποια που τρέχουν,που συνεχίζουν να τρέχουν,παρά τις εξωτερικές μεταβολλές που με μουδιάζουν...παρ'το όπως θες.
Όταν όμως θα ξεμπερδέψω από όλ'αυτά,τότε θα γίνει το μεγάλο μπαμ.Τότε,όχι,όσο και να ζω γι'αυτό,δεν θα το κάνω.Για πρώτη ίσως φορά στη ζωή μου θα σκεφτώ την ακραία συνέπεια των κινήσεών μου...Γιατί πολύ απλά ξέρω πως δεν υπάρχει κανένα αύριο,λόγω ηλίθιων τεχνικών δυσκολιών,που τις άφησες να μπουν στη μέση...Behold.
Και τι θα κάνω;Είναι απλό!Θα μαζέψω μια χούφτα άμμο από κείνη τη ρημάδα παραλία,θα την βάλω σ'ένα σακουλάκι και θα το κλειδώσω σ'ένα ντουλάπι...Και θα συνεχίζω να πέφτω όπως και τώρα.....Τώρα είμαι τελείως παγωμένη,σχεδόν μελανιασμένη,όταν κοιμάμαι....Κι όταν ξυπνάω,η φωτιά μιας αναγκαστικής ανάμνησης με τσουρουφλίζει,και αφήνει απίστευτα σημάδια,ανεξίτηλα θα'λεγε κανείς...
Και αναρωτιέμαι:τι θα επικρατήσει τελικά...όταν σε δω?

Wake me up when this year ends.....

Ω ναι!

Μια βδομάδα....

'Εμεινε μια βδομάδα...Μια βδομάδα αναμονής και σπαρίλας στο μέγιστο βαθμό....Για να αρχίσει αυτό το ηλίθιο τρέξιμο της 3ης λυκείου...
Και εγώ το μόνο που θέλω είναι ένα γυάλινο φεγγάρι,2 μπύρες,την κιθάρα μου,μια παραλία,και κάποια συγκεκριμένα άτομα.....Να καθόμαστε και να πλέκουμε όνειρα από μυστήριους ιστούς...Να τραγουδάμε,ξαπλωμένοι σαν ψοφίμια,σαν ακανόνιστη μάζα,και να καπνίζουμε μέχρι να καούνε τα πνευμόνια μας....Να μιλάω,αλλά να μην έχουν και πολύ νόημα αυτά που λέω...Αλλά να λέω ό,τι αισθάνομαι...
Είναι περίεργη η αναμονή.Στην ουσία,κάνουμε τώρα όνειρα μαζεμένα,προκειμένου να μπούμε στο κουρμπέτι χορτασμένοι....Σαν τους θεριακλήδες καπνιστές,που παίρνουν τις τελευταίες τζούρες προτού ξαναμπούν στο λεωφορείο,για να συνεχίσουν ένα μακρύ ταξίδι.Φακ.
Όπως και να 'χει...Εύχομαι σε όλα τα παιδιά του '93(αλλά κυρίως σε μένα <3) καλή-σχολική-χρονιά...!Κουράγιο κ όνειρα...

Eternity......

Θέλω να κρατήσει λίγο ακόμα....Όχι,μη φύγεις πάλι,μη....Δεν το αντέχω,ξεριζώνεται η καρδιά μου....Γιατί έτσι κι αλλιώς εσύ την κρατάς...Αλλά μπορώ να αρκεστώ στις ελάχιστες στιγμές...μπορώ.
Κι ας κάθομαι μόνη μου τα βράδια,με το άρωμα βανίλιας να με πνίγει,όπως με πνίγει και η δική σου μυρωδιά...Ανθίζω και μαραίνομαι ταυτόχρονα....Νιώθω ακόμα το ζεστό σου σώμα πάνω μου...Το γέλιο σου τ'ακούω ακόμα....
Και ναι!τα τριαντάφυλλα δεν μαραίνονται...Γιατί υπάρχει μπροστά μια αιωνιότητα....Περιμένει με τα χέρια απλωμένα....