Τι κι αν!

Τι κι αν μάζεψες τα όμορφα μαλλιά σου ,τι κι αν άφησες μούσια, τι κι αν έβαλες σκουλαρίκι...Τι κι αν η ανάσα σου μυρίζει ήλιο,τι κι αν τα μάτια σου συνεχίζουν να λάμπουν σαν μικρού παιδιού...Είσαι εσύ,και θα 'σαι πάντα εσύ.Και γι'αυτό χαίρομαι.Γιατί μπορώ να σε εξερευνώ λίγο λίγο,γιατί γι'αυτό σε λάτρεψα...
Σ'ευχαριστώ για τις 2 ώρες δρόμο και τα 3 αστικά που πήρες,για το κρύο που έφαγες επειδή άργησα μισή ώρα,για τότε που διανυκτέρευσες στην παιδική χαρά του χωριού μου...Για χθες,που όταν τράβηξα το χέρι μου,πιο επίμονα πήγες να το σφίξεις...Για όταν σου είπα ένα ψέμα,μια μαλακία,για να σε κόψω,και έκανες αυτό που ενδόμυχα ευχόμουν να κάνεις:δεν το πίστεψες,και με περισσότερη επιμονή και υπομονή,περίμενες.
"Είμαστε αδιόρθωτοι".Είμαστε.Δεν σβήνει,δεν το ελέγχω πλέον.
Και σ'ευχαριστώ γιατί πίστευες πάντα σ'εμένα,πίστευες ότι θα τα καταφέρω,όταν εγώ η ίδια δεν πίστευα τίποτα για τον εαυτό μου.Α,και για την αφοπλιστική ειλικρίνεια,thanks.
Πάλι έκανα ένα ωραίο σχεδιάγραμμα,και πάλι ούτε τα μισά δεν σου είπα...Αλλά συγγνώμη για όλα.
Και δεν ξεχνάω και την συναυλία,και τις μουσικές που τις λάτρεψα,αν και δεν ακούω Μαχαιρίτσα-Κότσιρα...
(και τέλος,όχι,δεν το διαγράφω αυτό το post,come what may!)