Νύχτα...

Είναι νύχτα...Εντάξει,λίγο πριν τα ξημερώματα...:Ρ Και βρίσκω καταφύγιο και πάλι στο μπλογκ μου...
Είναι περίεργα τις νύχτες...Τότε ξυπνούνε θύμησες παλιές...Και τα πάντα έχουν άκρες:φουλ άσπρο ή φουλ μαύρο.Γι'αυτό κάτι τέτοιες ώρες μ'αρέσει να σκαλίζω τον εαυτό μου...
Όταν κάθομαι έτσι αργά,θυμάμαι το καλοκαίρι...Μυστήριο καλοκαίρι...Γεμάτο αφελή μα όμορφα όνειρα,σαν παιδικούς ψυθίρους...Χρωματιστά,αλλά και ελαφρώς μπλαβί.
Τέτοιες ώρες νιώθω πως τα μονοπάτια ανοίγονται εμπρός μου...κι ας έχουν όλα αγκάθινα συρματοπλέγματα.
Τη νύχτα δε χρειάζεται να προσποιείσαι για τίποτα.Έχει σκοτάδι και δεν φαίνεσαι καθαρά.Οπότε εκφράζεσαι ελεύθερα...
Τις νύχτες κλαίω και γελώ ταυτόχρονα,παντρεύω τα δυο άκρα,όπως μου άρεσε από μικρή να κάνω.Πάντα αναζητούσα ισσοροπίες,αλλά και αυτό βλακεία είναι...τελικά με κουράζει!
Και αν τελευταία σκέφτηκα λίγο σαν γριά...σόρρυ κύριε Εαυτέ.Υπόσχομαι πως δεν θα επαναληφθεί...

Επιτέλους αγαπώ!(το τι αγαπώ,σε άλλο ποστ)