Άτιτλο

Έφτιαξα ένα όνειρο...Αφού δεν μου το 'φερε ο ύπνος,είπα να το φτιάξω μόνη μου...Ήμουν λέει σε μια μεγάλη σκηνή κι έπαιζα πιάνο...Ήταν όμορφες και απαλές οι μελωδίες...Ένιωθα περίεργα,μα όμορφα...Και ξαφνικά τον είδα να στέκεται εκεί,μέσα στο πλήθος,φορώντας ένα φθαρμένο τζιν και μια άσπρη μπλούζα,και να με κοιτάει με τα μεγάλα του μάτια...Και τότε τα χέρια μου μούδιασαν και αδυνατούσα να παίξω,έγιναν άκαμπτα και έπεσαν άτονα κάτω,και τα μάτια μου θόλωσαν και γέμισαν δάκρυα,και δεν μπορούσα να κουνηθώ...

Και τα πάντα θόλωναν,θόλωναν,θόλωναν,μέχρι που δεν μπορούσα να δω τίποτα πλέον,μονάχα άκουγα περίεργες φωνές,κραυγές,καθώς βυθιζόμουν κι έπεφτα σε μια δίνη ανεκπλήρωτων ονείρων,και δεν περίμενα τίποτα και δεν ευχόμουν τίποτα...Και τα δάκρυα έρρεαν από τα μάτια μου,όμως εκείνα δεν έλεγαν ν'αδειάσουν...

Και τότε ένιωσα δυο στιβαρά χέρια να με σηκώνουν και κάποιον να μου δίνει να πιω λίγο νερό,και τότε σιγά σιγά το τοπίο γύρω μου καθάρισε και τον είδα καλύτερα...Και με φιλούσε και μου έλεγε πως όλα θα πάνε καλά,και μου χάιδευε τα μαλλιά,κι εγώ άρχισα να κλαίω περισσότερο από πριν,γιατί ήξερα πως δεν θα κρατούσε πολύ,και πως τα δε θα 'ταν ιδανικά,γιατί θα φευγα μακριά,και κανένα τρένο δεν θα μπορούσε να μας σώσει...Γιατί ήταν αυτό το αναπόφευκτο,αυτό το ανεκπλήρωτο,αυτό το ζοφερό αυτής της ιστορίας,το ότι θα πρέπει να 'μαστε πάντοτε μακριά,γιατί δεν γίνεται αλλιώς...

Και τότε μου 'πε να σωπάσω,και να ξεχάσω τη μαυρίλα του κόσμου,και να μην είμαι απισιόδοξη,γιατί δεν κρίθηκε τίποτα ακόμα...Γιατί τα πάντα εξαρτώνται από μένα τώρα,και αν αποτύχω θα κοπεί η χρυσή κλωστή,και τα πάντα μπροστά μου θ'αρχίσουν να λιώνουν και να καίγονται,και τίποτα δεν θα 'ναι όπως πριν,γιατί όπως ξαναείπα:κανένα τρένο δεν θα μπορεί να μας σώσει....

Θα μπορεί;