Ένα ταξίδι ξεκινά!:)

"Παιδαγωγικό δημοτικής εκπαίδευσης Ιωαννίνων" λοιπόν!Σήμερα δηλαδή συνέβη το απίστευτο..:) Όλα καλά...Τώρα ξεκινάνε τα ωραία...:))))

hello

Suddenly I know I'm not sleeping,
Hello, I'm still here,
All that's left of yesterday...

ΔΕΝ!

ΔΕΝ γίνεται να μην αγαπάς ΚΑΝΕΝΑΝ.ΔΕΝ γίνεται να συμβαίνει αυτό,και να θεωρείσαι,ας πούμε,φυσιολογικός άνθρωπος.Η αγάπη δεν είναι καμιά σκόνη σε βαζάκι με ετικέτα "LOVE",που την εισπνέεις και έχει την ίδια γεύση και το ίδιο άρωμα για όλους.Ο καθένας την αντιλαμβάνεται διαφορετικά,και καταλαβαίνει ο ίδιος ότι όντως το νιώθει.
Κάποια πράγματα ΔΕΝ είναι ανάγκη να τα ψάχνεις μέχρι αηδίας,παριστάνοντας τον γενναίο φιλόσοφο που αμφισβητεί τον εαυτό του.Τίποτα δεν αμφισβητείς.Απλά προσπαθείς να καλύψεις την μοναξιά σου με περιττά στολίδια.Σκατά!

smoke

Το παρελθόν μένει στο μυαλό και στην καρδιά σου,όπως η νικοτίνη απ'τα τσιγάρα στα πνευμόνια σου.Μπορεί όταν σταματήσεις να καπνίζεις να αναπνέεις πιο εύκολα και να νιώθεις πιο υγιής,όμως ποτέ δεν θα φύγει από μέσα σου όλη αυτή η μαυρίλα.

I'm outta here

Είναι ίσως η πρώτη φορά που ανυπομονώ να τελειώσει το καλοκαίρι...let the feast begin!ταξιδεύω...

darkly ever after

Έκλεισε το άρωμά της σε ένα μικρό μπουκλάκι και συνέχισε το δρόμο του.Ήξερε πως αυτή θα ήταν η τελευταία του ανάμνηση από εκείνη.Φόρτωσε και το σακίδιό του και ξεκίνησε.Πρώτη φορά το ένιωθε τόσο βαρύ στην πλάτη του,ήταν ένα αβάσταχτο φορτίο.όμως συνέχισε.Ήξερε πως είχε δύο επιλογές,είτε να αρκεστεί στη μυρωδιά που είχε κρατήσει στο μπουκάλι,είτε να λησμονήσει για πάντα την ύπαρξή της.Όμως αποφάσισε να μην αποφασίσει.Πίστεψε πως θα ήταν καλύτερα εάν κάποια πράγματα τα καθ΄πριζε ο χρόνος.Και έτσι τα πάντα έμειναν μετέωρα.Και εκείνος συνέχισε το δρόμο του,με μοναδικό ελιξίριο εκείνο το μικρό μπουκαλάκι,και μια γλυκιά ανάμνηση του ηλιοβασιλέματος.

Κάτι άτιτλο

Σιχαίνομαι τη μυρωδιά της χλωρίνης.Μου αρέσει όμως να ζωγραφίζω.Έλα κοντά μου,μην φοβασαι.Μπορεί να δείχνω μυστήρια,όμως είμαι πιο καλή απ'όσο νομίζεις ότι είμαι.Σιχαίνομαι να βλέπω τη μαμά μου να κλαίει.Νιώθω σαν να μου μπήζει κάποιος ένα μαχαίρι στην καρδιά.Ακούω τα βήματα του μπαμπά μου,της μαμάς μου...αλλά τα δικά του πουθενά.Όχι,ζει.Απλά δεν είναι εδώ ουσιαστικά.Κανείς δεν το φανταζόταν έτσι,κι όμως τα πράγματα κατέληξαν να 'ναι άσχημα.Και η γ*αμημένη η χλωρίνη να μυρίζει έντονα και να με πονάει το κεφάλι μου.Όλα αυτά ένα δροσερό απόγευμα του Αυγούστου.Εκεί που οι προσδοκίες δυο γονιών διιαψεύδονται και αυτοί αρχίζουν να χτίζουν κάστρα για παρηγοριά.