Κάτι άτιτλο

Σιχαίνομαι τη μυρωδιά της χλωρίνης.Μου αρέσει όμως να ζωγραφίζω.Έλα κοντά μου,μην φοβασαι.Μπορεί να δείχνω μυστήρια,όμως είμαι πιο καλή απ'όσο νομίζεις ότι είμαι.Σιχαίνομαι να βλέπω τη μαμά μου να κλαίει.Νιώθω σαν να μου μπήζει κάποιος ένα μαχαίρι στην καρδιά.Ακούω τα βήματα του μπαμπά μου,της μαμάς μου...αλλά τα δικά του πουθενά.Όχι,ζει.Απλά δεν είναι εδώ ουσιαστικά.Κανείς δεν το φανταζόταν έτσι,κι όμως τα πράγματα κατέληξαν να 'ναι άσχημα.Και η γ*αμημένη η χλωρίνη να μυρίζει έντονα και να με πονάει το κεφάλι μου.Όλα αυτά ένα δροσερό απόγευμα του Αυγούστου.Εκεί που οι προσδοκίες δυο γονιών διιαψεύδονται και αυτοί αρχίζουν να χτίζουν κάστρα για παρηγοριά.