Έκλεισε το άρωμά της σε ένα μικρό μπουκλάκι και συνέχισε το δρόμο του.Ήξερε πως αυτή θα ήταν η τελευταία του ανάμνηση από εκείνη.Φόρτωσε και το σακίδιό του και ξεκίνησε.Πρώτη φορά το ένιωθε τόσο βαρύ στην πλάτη του,ήταν ένα αβάσταχτο φορτίο.όμως συνέχισε.Ήξερε πως είχε δύο επιλογές,είτε να αρκεστεί στη μυρωδιά που είχε κρατήσει στο μπουκάλι,είτε να λησμονήσει για πάντα την ύπαρξή της.Όμως αποφάσισε να μην αποφασίσει.Πίστεψε πως θα ήταν καλύτερα εάν κάποια πράγματα τα καθ΄πριζε ο χρόνος.Και έτσι τα πάντα έμειναν μετέωρα.Και εκείνος συνέχισε το δρόμο του,με μοναδικό ελιξίριο εκείνο το μικρό μπουκαλάκι,και μια γλυκιά ανάμνηση του ηλιοβασιλέματος.
4 ψίθυροι:
Αν η ιδέα για το άρωμα σου ήρθε από το ομώνυμο βιβλίο του Πατρίκ Ζισκίντ, είναι σίγουρο ότι δε θα την ξανασυναντήσει... :-)
όχι δεν μου ρθε απο εκεί...οπότε μπορείς να φανταστείς μια συνέχεια μόνος σου...:)
Χμμ... Νομίζω ότι δε θα την ξανασυναντήσει ούτως ή άλλως... :-)
χμ...εντάξει τότε!απλά εγώ νομίζω πως η ιστορία τους δεν έχει τελειώσει...:)
Δημοσίευση σχολίου