Χθες ήρθαν στο μυαλό μου τα προηγούμενα χρόνια της ζωής μου(αν και δεν ζω πολλά χρόνια, αλλά τέλος πάντων), και συνειδητοποίησα πόσο ξέγνοιαστα είναι τα μικρά παιδάκια... Θυμάμαι εμένα. Ένα κοριτσάκι με εξεταστικό ύφος, γεμάτο ηλίθιες απορίες (π.χ. γιατί πετάνε τα πουλιά κι εμείς όχι). Τίποτα δεν σε νοιάζει, τίποτα δεν σε τραβάει κάτω. Νιώθεις μόνο μια διαρκή ανησυχία για τον αν θα σου φέρει δώρο ο Αϊ-Βασίλης ή αν θα κάνει η μαμά μηλόπιτα όπως υποσχέθηκε...
Σαν έφηβη, περνάω μια μεταβατική περίοδο(όσο κλισέ κι αν ακούγεται αυτό).Βαδίζω με ταχύ βήμα προς την άλλη όχθη κι αυτό δεν αλλάζει. Δεν κρύβω όμως πως νοσταλγώ τις μέρες που ο παππούς μου με πήγαινε στο πανηγύρι του χωριού και ο μπαμπάς μου στο λούνα παρκ, χωρίς να έχω τον φόβο μήπως με δει κανένας γνωστός. Ναι, μου λείπει αυτή η νεραϊδόσκονη των παιδικών παραμυθιών, όσο κι αν ακούγεται χαζό...
Κυριακή 1 Μαρτίου 2009
Η μαγεία που χάθηκε...
Μελαγχόλησε πάλι η thlimeni neraida στις 3:17 μ.μ.
Ετικέτες Άνθη της νύχτας
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 ψίθυροι:
Καλησπέρα θλιμμένη νεράιδα!
Να το αλλάξεις τώρα το όνομα του μπλόγκ σου.
Να αφήσεις μόνο το "νεράιδα"
Αυτό σου ταιριάζει.
Σε μια τέτοια ηλικία δεν υπάρχει κανένας - πραγματικά σοβαρός - λόγος για τον οποίο να είσαι θλιμμένη.
Είναι πραγματικά άδικο.
Περίμενε να φτάσεις στην δικιά μου και μετά.
Σε διαβεβαιώ, τότε θα έχεις πολλούς.
Παρότι ελπίζω πως όχι.
Καλησπέρα και σε σένα και καλωσήρθες!Το ίδιο πράγμα μου είπανε και καναδυό αλλα άτομα.Μάλλον θ' αρχίσω να το σκέφτομαι σοβαρά,αν και δεν βρίσκω ιδιαίτερο λόγο να το κάνω.Θα δείξει...
Δημοσίευση σχολίου