Η μάσκα

Το πρωϊ την βγάζεις από το συρτάρι που την είχες τοποθετήσει προσεχτικά-προσεχτικά το προηγούμενο βράδυ. Την κοιτάς με θλίψη, αλλά και αηδία. Κάθε μέρα η ίδια διαδικασία. Τόσο που στο τέλος ξεχνάς ότι την φοράς.
Αναγκάζεσαι να φορέσεις αυτή την πλουμιστή μάσκα, την λαμπερή, την αστραφτερή, σε μια προσπάθεια να κρύψεις ένα γκρίζο πρόσωπο. Δεν το θέλεις, αλλά πρέπει. Ίσως κάποιος άλλος να σε ανάγκασε. Ή ακόμη να το θεώρησες εσύ σωστότερο, καθώς το πρόσωπό σου διέφερε πολυ από αυτό των υπολοίπων.
Ένα είναι όμως το σίγουρο: έτσι όπως την φοράς, ή το πρόσωπό σου θα καταλήξει να πάρει τη μορφή της, είτε θα πέσεις μόνος σου στο πηγάδι της απελπισίας...