Συνειδητοποιώ πως η ρουτίνα της καθημερινότητάς μου μ' έχει κουράσει,φτάνει πια. Τίποτα συναρπαστικό, τίποτα διαγορετικό, τίποτα συγκινητικό. Όχι πάντα,βέβαια, αλλά τις περισσότερες φορές νιώθω την ζωή απλώς να περνά μπροστά απ' τα μάτια μου. Γιατί; Γιατί να κυλά τόσο βασανιστικά βαρετά και απλά; Είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να ζήσω...Αλλά η πεζή πραγματικότητα αναγκάζει εμένα (κι όχι μόνο εμένα φυσικά) να συμβιβάζομαι, κατά κάποιον τρόπο...
Ξέρεις τι θα πει να ονειρεύεσαι να φύγεις, αλλά να νιώθεις πολύ αδύναμος να το κάνεις; Να θέλεις να ζήσεις με όρεξη, αλλά να μην σου δίνεται πάντα η ευκαιρία; Να θέλεις να ουρλιάξεις, αλλά η φωνή να μένει στο λαιμό σου; Δεν πειράζει όμως, πάντα υπάρχει ελπίδα. Κανείς δεν απαγόρεψε ποτέ τα όνειρα... Όλοι ελπίζουν σε κάτι καλύτερο. Όσοι δεν το κάνουν, είναι -για μένα- νεκροί που απλώς δεν καταλαβαν πως πέθαναν.
Δευτέρα 16 Μαρτίου 2009
Η ελπίδα επιβάλλεται...
Μελαγχόλησε πάλι η thlimeni neraida στις 4:52 μ.μ.
Ετικέτες Άνθη της νύχτας
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 ψίθυροι:
Τα καλύτερα είναι μπροστά σου. Η (μικρή) διαφορά ηλικίας που έχουμε μου επιτρέπει να σου πω ότι η ζωή σου από δω και πέρα μπορεί ν' αλλάξει από τη μία μέρα στην άλλη χωρίς να το καταλάβεις καν. ;)
Οπότε μην ανησυχείς και να προσπαθείς πάντα για το καλύτερο, να αναπτύσσεις τα όποια ταλέντα έχεις και να έχεις υπομονή.
Φιλάκια!
ΥΓ: Ωραία μουσική επιλογή. :)
Κι εγώ αυτό ελπίζω Luthien. Άντε να δούμε...
Σ' άρεσε το τραγούδι,ε; Ωραία.
Φιλιά κι από μένα!
Δημοσίευση σχολίου