Μου την έχουν σπάσει...

...πολλοί και πολλά.Και διάφορα.Ξεκινάω:

-Μου την έχουν σπάσει αυτοί που όταν με βλέπουν να κουβαλάω μεγάλο μυθιστόρημα,τύπου Tolkien ή κάτι αντίστοιχο,μου λένε:"Καλά,θα το διαβάσεις όόόόόλο αυτό;;;;Εμένα θα μου 'παιρνε μια ολόκληρη ζωή!" και "Πώς μπορείς ρε;Εγώ,αν πάω να διαβάσω κανα τέτοιο,με παίρνει ο ύπνος!!!"...Ε και τι να κάνω εγώ ρε φίλε,που εσύ βλέπεις βιβλίο και σε πιάνει αλλεργία;Εγώ γουστάρω!Δεν σου 'πα να διαβάσεις εσύ ο ίδιος, ό,τι θες κάνεις,αλλά μην μου λες και βλακείες από πάνω...

-Μου την έχει σπάσει το κωλοφροντιστήριο,που μου έχει δεσμεύσει τα απογεύματα που κανονικά θα 'πρεπε να 'χω ελεύθερα,αλλά όχι μόνο αυτά:και 2 μέρες απ' τις διακοπές των χριστουγέννων!Γιατί δηλαδή να υπάρχουν τα φροντιστήρια;Αντε γεια ρε...

-Μου την έχουν δώσει και αυτοί,που ανυπομονούν να πάνε φοιτητές μεν,για ν' αποκτήσουν ανεξαρτησία και καλά,αλλά μόλις κάνουν ένα βήμα μακριά απ'το σπιτάκι τους,τα χάνουν και γυρνάνε πίσω με την κάθε ευκαιρία,στην προστατευτική αγκαλιά της μανούλας.

-Μου την έχουν δώσει τα ποζέρια,που μέχρι πριν ένα 2ωρο έλιωναν με Κιάμο,και επειδή έτυχε ν' ακούσουν κάτι εμπορικό,τύπου evanescence,την είδαν ροκάδες και καλά.Για να μην πω γκοθάδες και το ξεφτιλίσω τελείως.Ου ρε...

Όχι,δεν τέλειωσα,αλλά πρέπει να πάω για ύπνο τώρα...Συνεχίζεται...

UNSUN - whispers...

How will I ever understand the human race?

Huh?

Θα 'ταν καλύτερα;

Θα 'ταν καλύτερα αν έμενα έτσι όπως ήμουν. Κανέναν δεν χρειαζόμουν στην πραγματικότητα,κανέναν. Είναι όμως όντως έτσι; Αν είναι,τότε γιατί στρυφογυρίζει συνέχεια στο μυαλό μου ο στίχος των vnv nation: 'Moments lost though time remains,I am so proud of what we were'? Είναι παρανοϊκό το πόσο εύκολα παρασύρομαι από τα συναισθήματα μου, και ακόμα πιο παρανοϊκό το ότι βασίζομαι σε εξιδανικευμένες καταστάσεις, σε πράγματα που δεν υπάρχουν. Προσπαθώ πάντα να συνδυάσω την πραγματικότητα με το όνειρο, τη φωτιά με τον πάγο, την μανιασμένη θάλασσα με το σιωπηλό δάσοςτο φεγγάρι με τον ήλιο και όχι με τα αστέρια... Δεν ξέρω τι ακριβώς με ωθεί προς αυτή τη κατεύθυνση, εκτός βέβαια από την απίστευτη ηλιθιότητα που με χαρακτηρίζει...

London after midnight - sacrifice (''the crow'')

Με ανατριχιάζουν και η ταινία και το τραγούδι...Τέλειος συνδυασμός, μπράβο στον δημιουργό!

ΔΙΑΛΥΘΗΚΑΝ ΤΑ ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ!!!

Πώς θα ονειρεύομαι τώρα εγώ τα βράδια; ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!


Επίσημη ανακοίνωση στο site τους:

“Μονάχα η ομορφιά μένει κι υπογραμμίζει τη διαφορά μας” - ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΛΑΣ

"Καταρχήν, ένα μεγάλο ευχαριστώ κι ένα τεράστιο συγνώμη.

Το ευχαριστώ είναι για την αμέριστη συμπαράστασή σας - ηθική και υλική - ολα αυτά τα χρόνια.
Ανεξάρτητα από τις όποιες ικανότητες μπορεί να είχαμε είτε ως μεμονωμένες οντότητες είτε ως δημιουργικό σύνολο, η αλήθεια είναι ότι χωρίς εσάς δεν θα ήμασταν τίποτα.
Η συγνώμη είναι γιατί το τέλος μας δεν ήταν αντάξιο της μέχρι τώρα πορείας μας κι αυτό μας αφήνει μια πίκρα.
Ομως, ξέρετε, καμμιά φορά ο ηθικός ξεπεσμός, η βία και η μοχθηρότητα δεν αφήνουν χώρο για διαπραγματεύσεις. Κι έτσι ξαφνικά,πέφτει η αυλαία. Και αυτό είναι oλο.

Εσείς κοιτάξτε να διαφυλάξετε στο μυαλό και στην καρδιά σας το μικρό μας κληροδότημα - τιποτε άλλο δεν έχουμε - τη μουσική και τους στίχους μας, που τώρα πια σας ανήκει ολοκληρωτικά.
Και να μη στεναχωριέστε γιατί ό,τι εκτινάχθηκε με τέτοιο πάθος δε μπορεί να σβήσει εύκολα κι ας χάθηκε.
Τέλος της ιστορίας.

Τώρα τα παιδάκια θα αποσυρθούν στον παιδότοπό τους για να παίξουν με τα λέγκο τους και σε λίγο καιρό, όταν θα βγουν απο εκει, να είστε σίγουροι ότι θα έχουν καινούργιες ιστορίες να διηγηθούν και όμορφα οικοδομήματα να επιδείξουν.
Να προσέχετε τους εαυτούς σας και να θυμάστε καλά στην πορεία της ζωής σας τούτη τη φράση του Μάρκου Αυρήλιου ”ο καθένας αξίζει όσο αξίζουν αυτά για τα οποία φροντίζει”.

Η ομορφιά θα θριαμβεύσει. Μας προσμένουν οι μεγάλοι, οι απέραντοι δρόμοι.
Θα τα πούμε στη σκηνή.

Οι ταπεινοί σας σύντροφοι
ΤΑΣΟΣ ΜΑΧΑΣ, ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΡΔΗΣ, ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΡΟΔΟΣΤΟΓΛΟΥ, ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ".

Αλλαγή πλεύσης...

Τελικά, μετά από παραινέσεις, αλλά και αρκετή σκέψη από μέρους μου, αποφάσισα να αλλάξω το όνομα του ιστολογίου μου, από 'ημερολόγιο μιας θλιμμένης νεράιδας' , σε 'ημερολόγιο μιας νεράιδας' σκέτο. Και δεν είναι μόνο ο τίτλος που άλλαξε λιγάκι. Άλλωστε, όπως μου είχε πει και η Melian:"Κι αυτή τη θλίψη...Ας μην την σκεπαζόμαστε αν δεν υπάρχει -πραγματικά- λόγος".

Twilight

Όπως θα καταλάβατε ήδη, πρόκειται να μιλήσω για την ιστορία που με συνάρπασε(και όχι μόνο εμένα...), η οποία αναφέρεται στον έρωτα μεταξύ ενός βαμπίρ και μιας θνητής. Μιλάω για το βιβλίο 'Λυκόφως'. Η πλοκή είναι -ομολογουμένως- πολύ καλή, και η Stephenie Meyer δίνει ιδιαίτερη σημασία στην απόδοση των στοιχείων του χαρακτήρα του κάθε ήρωα, κάνοντάς τους έτσι πιο οικείους. Ρομάντζο, περιπέτεια, μυστήριο, απ' όλα έχει ο μπαξές. Πραγματικά, ξεκίνησα να το διαβάζω και δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου! Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Diary of dreams - the wedding

Σκοτεινά φεγγάρια

Κοιτώ το φεγγάρι και αναρωτιέμαι:
υπάρχει ουρανός για 'μένα;
Ή είμαι απλώς ένα κομμάτι γυαλί,
που θα θρυμματιστεί μ' ένα και μόνο χτύπημα,
άδικα, από έναν άπονο και δόλιο αιθέρα;

Και ύστερα η ψυχή; Τι θ' απογίνει;
Μήπως θα περιπλανηθεί με μια βαλίτσα ανήλιαγες ελπίδες;
Ή μήπως θα παραδοθεί, όπως κάποτε το σώμα μου,
στις πέτρες του χαμού;

Μα όχι, δεν μπορεί!
Δεν γίνεται να φύγω σιωπηλά, σαν νυχτολούλουδο
που αρκέστηκε σε μία στάλα της βροχής,
σαν ψίθυρο δειλό μέσα στα δέντρα...

Σαν πύρινη αλήθεια θα φανώ,
θα βάψω μονομιάς τον κυανό αιθέρα!
Θα αλλάξω,ναι,θα αλλάξω ότι φθονώ,
στο πλάι μου θα έχω τον αγέρα!

Και αν κοντοσταθώ μέσα στο δρόμο
με μάτια σκοτεινά και με θολά φεγγάρια,
θα ξανατρέξω, και με χαμόγελα φαιδρά,
τα όνειρά μου ατόφια θα κρατώ, κρυστάλλινα, καθάρια...

Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου...

Ξέρω πως θα 'ρθει και δεν θα 'μαι όπως είμαι,
να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου,
μήτε σκυμμένος στις σελίδες κάποιου τόμου,
εκεί που υψώνομαι να μάθω ότι κείμαι...

Δεν θα προσεύχομαι σε σύμπαν που θαμπώνει,
δε θα ρωτήσω αναιδώς πού το κεντρί σου,
γονιός δεν θα 'ναι να μου πει: "σήκω και ντύσου,
καιρός να ζήσουμε παιδί μου,ξημερώνει"

Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου,
εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη,
θα 'ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που δίνει,
όρους ζωής και την αδρή χαρά του κόσμου...

Δεν θα μαζεύει ουρανό για να με πλύνει,
δεν θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμου,
θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου,
θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου...


Το τραγούδι αυτό όσες φορές και να τ' ακούσω,ποτέ δεν το χορταίνω.Με εκφράζει τόσο πολύ...(Διάφανα Κρίνα - μέρες αργίας)

Είμαστε κάτι...

Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες
κιθάρες.Ο άνεμος,όταν περνάει,
στίχους,ήχους παράφωνους ξυπνάει
στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.

Είμαστε κάτι απίστυτες αντένες.
Υψώνονται σα δάχτυλα στα χάη,
στην κορυφή τους τ'άπειρο αντηχάει,
μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.

Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλ' η φύσις.

Στο σώμα,στην ενθύμηση πονούμε.
Μα διώχνουμε τα πράγματα,κι η ποίησις,
είναι το καταφύγιο που φθονούμε...
(Κ.Καρυωτάκης)

Η μάσκα

Το πρωϊ την βγάζεις από το συρτάρι που την είχες τοποθετήσει προσεχτικά-προσεχτικά το προηγούμενο βράδυ. Την κοιτάς με θλίψη, αλλά και αηδία. Κάθε μέρα η ίδια διαδικασία. Τόσο που στο τέλος ξεχνάς ότι την φοράς.
Αναγκάζεσαι να φορέσεις αυτή την πλουμιστή μάσκα, την λαμπερή, την αστραφτερή, σε μια προσπάθεια να κρύψεις ένα γκρίζο πρόσωπο. Δεν το θέλεις, αλλά πρέπει. Ίσως κάποιος άλλος να σε ανάγκασε. Ή ακόμη να το θεώρησες εσύ σωστότερο, καθώς το πρόσωπό σου διέφερε πολυ από αυτό των υπολοίπων.
Ένα είναι όμως το σίγουρο: έτσι όπως την φοράς, ή το πρόσωπό σου θα καταλήξει να πάρει τη μορφή της, είτε θα πέσεις μόνος σου στο πηγάδι της απελπισίας...

Η ελπίδα επιβάλλεται...

Συνειδητοποιώ πως η ρουτίνα της καθημερινότητάς μου μ' έχει κουράσει,φτάνει πια. Τίποτα συναρπαστικό, τίποτα διαγορετικό, τίποτα συγκινητικό. Όχι πάντα,βέβαια, αλλά τις περισσότερες φορές νιώθω την ζωή απλώς να περνά μπροστά απ' τα μάτια μου. Γιατί; Γιατί να κυλά τόσο βασανιστικά βαρετά και απλά; Είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να ζήσω...Αλλά η πεζή πραγματικότητα αναγκάζει εμένα (κι όχι μόνο εμένα φυσικά) να συμβιβάζομαι, κατά κάποιον τρόπο...
Ξέρεις τι θα πει να ονειρεύεσαι να φύγεις, αλλά να νιώθεις πολύ αδύναμος να το κάνεις; Να θέλεις να ζήσεις με όρεξη, αλλά να μην σου δίνεται πάντα η ευκαιρία; Να θέλεις να ουρλιάξεις, αλλά η φωνή να μένει στο λαιμό σου; Δεν πειράζει όμως, πάντα υπάρχει ελπίδα. Κανείς δεν απαγόρεψε ποτέ τα όνειρα... Όλοι ελπίζουν σε κάτι καλύτερο. Όσοι δεν το κάνουν, είναι -για μένα- νεκροί που απλώς δεν καταλαβαν πως πέθαναν.

Η μαγεία που χάθηκε...

Χθες ήρθαν στο μυαλό μου τα προηγούμενα χρόνια της ζωής μου(αν και δεν ζω πολλά χρόνια, αλλά τέλος πάντων), και συνειδητοποίησα πόσο ξέγνοιαστα είναι τα μικρά παιδάκια... Θυμάμαι εμένα. Ένα κοριτσάκι με εξεταστικό ύφος, γεμάτο ηλίθιες απορίες (π.χ. γιατί πετάνε τα πουλιά κι εμείς όχι). Τίποτα δεν σε νοιάζει, τίποτα δεν σε τραβάει κάτω. Νιώθεις μόνο μια διαρκή ανησυχία για τον αν θα σου φέρει δώρο ο Αϊ-Βασίλης ή αν θα κάνει η μαμά μηλόπιτα όπως υποσχέθηκε...
Σαν έφηβη, περνάω μια μεταβατική περίοδο(όσο κλισέ κι αν ακούγεται αυτό).Βαδίζω με ταχύ βήμα προς την άλλη όχθη κι αυτό δεν αλλάζει. Δεν κρύβω όμως πως νοσταλγώ τις μέρες που ο παππούς μου με πήγαινε στο πανηγύρι του χωριού και ο μπαμπάς μου στο λούνα παρκ, χωρίς να έχω τον φόβο μήπως με δει κανένας γνωστός. Ναι, μου λείπει αυτή η νεραϊδόσκονη των παιδικών παραμυθιών, όσο κι αν ακούγεται χαζό...

I'm running towards nothing,again,and again,and again,and again...

Δεν περιγράφεται με λόγια...

Μεταμεσονύκτιες σκέψεις...

Είναι αργά, αλλά δεν με πιάνει ύπνος. Είναι πολύ όμορφα τη νύχτα, αργά σαν και τώρα, που όλα ησυχάζουν. Νιώθεις πως οι μόνοι που βρίσκονται στο δωμάτιο είναι εσύ και ο εαυτός σου. Σε στιγμές σαν κι αυτές, πολλά είναι αυτά που σου 'ρχονται στο μυαλό... Ανησυχίες και σκέψεις που ξεμυτίζουν σαν σκουλήκια απ' το ντουλάπι.
Κοιτάζω το φεγγάρι και νιώθω πως θέλω να φύγω μακριά...Όσο όμως απομακρύνομαι, τόσο πιο πολύ νιώθω την ανάγκη να ξαναγυρίσω πίσω. Έτσι είναι. Μονόδρομος. Πάντα υπάρχει κάτι να σε κρατάει πίσω.
Ή το άλλο: το 'χετε νιώσει ποτέ; Κάθε φορά που η μαγική σκόνη της ευτυχίας σε αγγίζει και σου χαρίζει (έστω και) λίγη από τη λάμψη της, με ένα τσαφ! εξαφανίζεται...Πάντα θολώνει το τοπίο της χαράς από την ομίχλη της θλίψης...
(σ.σ.: το κείμενο αυτό γράφτηκε χθες, όντως μετά τα μεσάνυχτα).

Θέλω...

Θέλω ν’ αποκοιμηθώ κάτω από ένα δέντρο, μέχρι που να μου χαϊδέψουν το μάγουλο οι ακτίνες του ήλιου…

Θέλω σ’ έναν άλλο κόσμο να βρεθώ, όπου άλλα φεγγάρια κι ουρανοί εξουσιάζουν τους ανθρώπους…

Θέλω να χορέψω ανάμεσα στις σταγόνες της βροχής, έτσι ώστε αυτή να ξεπλύνει όλες μου τις λύπες…

Θέλω να σκεπαστώ με το ελαφρύ πάπλωμα των φθινοπωρινών φύλλων που έχουν πέσει, για να νιώσω ζεστασιά και θέρμη…

Θέλω να πετάξω με τα φτερά της φαντασίας στην ουτοπία του μυαλού μου, μακριά απ’ τους σκοτεινούς λαβυρίνθους και τα στενά μου μονοπάτια…

Στίχοι υπέροχοι...

Σας παραθέτω τους στίχους του τραγουδιού 'wicked game' του Chris Isaac(που το 'χουν διασκευάσει και οι H.I.M.). Απλώς νιώστε τους...(σ.σ.: δώστε έμφαση στον τελευταίο στίχο).

The world was on fire, no one could save me but you
It's strange what desire will make foolish people do
I'd never dreamed that I'd need somebody like you
And I'd never dreamed that I'd need somebody like you

No I don't wanna fall in love
This world is always gonna break your heart
No I don't wanna fall in love
This world is always gonna break your heart
... With you

What a wicked game to play, to make me feel this way
What a wicked thing to do, to let me dream of you
What a wicked thing to say, you never felt this way
What a wicked thing you do, to make me dream of you

No I don't wanna fall in love
This world is always gonna break your heart
No I don't wanna fall in love
This world is always gonna break your heart
... With you

The world was on fire, no one could save me but you
It's strange what desire will make foolish people do
No and I never dreamed that I'd love somebody like you
I'll never dream that I lose somebody like you, no
Now I wanna fall in love
This world is always gonna break your heart
Now I wanna fall in lust
This world is always gonna break your heart
With you

Nobody loves no one...

SadDolls-Join me(H.I.M. cover)

Ένα cover των saddolls στο join me των H.I.M.. Πολύ καλό cover και πολύ ωραία αφιέρωση...Enjoy.

Τι είναι πραγματικά η μουσική

Μουσική. Βρίσκεται παντού γύρω μας. Από τη βουή του αέρα που χτυπάει το τζάμι μέχρι τον καινούριο δίσκο της αγαπημένης σου μπάντας. Είναι μια σχεδία. Μια σχεδία που σε παίρνει μακριά από φόβους, προβλήματα, σκιές και αμφιβολίες και σε ταξιδεύει σ’ ένα κόσμο με χαρακτηριστικά ουτοπίας.
Είναι ένα ζευγάρι γυαλιά, που σε βοηθάει να δεις τον κόσμο αλλιώς, χωρίς όλα τα αρνητικά του. Είναι το τραγούδι που τραγουδάς απ’ το πρωί με πάθος, μέχρι κάποιος να σου πει ‘σκάσε!’. Είναι το κλάμα που έριξες όταν δεν μπόρεσες να βγάλεις ένα κομμάτι στην κιθάρα (ή όπου αλλού τέλος πάντων) και η ικανοποίηση που ένιωσες όταν τελικά τα κατάφερες.
Είναι, είναι, είναι, είναι… Πολλά θα μπορούσε να πει κανείς. Απαραίτητη προϋπόθεση όμως: το να νιώθεις την μουσική σου, να πιστεύεις πως αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού σου και να είσαι διατεθειμένος να την υπερασπιστείς με κάθε τρόπο. Αλλιώς είναι μόνο νότες, κιθάρες και τίποτα παραπάνω.

Αναρχικοί και κόκκινα άλογα...

Τα γεγονότα των προηγούμενων ημερών έκαναν την φλόγα στην καρδιά όλων των εφήβων να φουντώσει…ΤΡΙΧΕΣ! Ξέρεις τι βλέπω εγώ; Χαζεμένα παιδάκια, παρασυρμένα από βλακεία, που ξαφνικά μπαίνουν στην ΚΝΕ και νομίζουν ότι κάτι τρέχει. Δεν έχουν ιδέα για το ποιος στο διάολο ήταν ο Μπακούνιν ή ο Πλεχάνωφ (ούτε κι εγώ πολυξέρω, αλλά τουλάχιστον δεν το παίζω κουμμούνι!) . Τρέχουν στις πορείες, χωρίς να γνωρίζουν τον λόγο για τον οποίο κατέβηκαν στους δρόμους. Ας μην παρεξηγηθώ. Δεν αναφέρομαι στα -λίγα- παιδιά που πραγματικά ξέρουν, που ενημερώνονται, που έχουν αυτιά και μάτια ανοιχτά, που προβληματίζονται. Αναφέρομαι σ’ αυτούς που ξαφνικά κάνουν τον Che Guevara εικόνισμα, χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα για τα όσα έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος. Τώρα θα μου πεις: <<Και τι σε νοιάζει εσένα;>>. Κι όμως, με νοιάζει, γιατί πνίγομαι. Πνίγομαι με τη βλακεία που τρώω στην μάπα καθημερινά.